Að ferðalokum

Hálfur máni
yfir Húsadal
glottir grimmt og kalt
skopast hann að okkur
skemmtireisu
um landið þvers og langs.

Stal ég hjá þér kossi
stúlkutetur
lengst inn í Langadal,
í bræði þú ypptir
brún plokkaðri
farvaða fýldir grön.

Skalf ég við hlið þér
hjá Skógafossi
langa og leiða nótt,
illa var ég svikinn
á yli þínum,
þvílíkt og annað eins.

Kembdi ég þér hærur
við Kúðafljót
fast og freklega,
gaukaði þá að mér
gervibrosi
máluð meyjarvör.

Hímdum við í tjaldi
á Hveravöllum,
sífraðir þú um svengd,
fleygði ég í fússi
flatkökuparti
í þig, ástin mín.

Kroppuðum við af rifi
á Kaldadal,
hugðum hangikjöt vera,
drukkum við úr brúsa
daunillt og rammt
Kaabers-kaffi með.

Ók ég þér í jeppa
um Uxahrygg,
sóttist seint ferðin,
blés ég úr leiðslum
bensínstíflu
á stundarfjórðungs fresti.

Blésum við í sönglúðra
í Bjarkarlundi,
gjörðist mikill gnýr,
blíða blómálfa,
ljúfa ljósálfa
ærði okkar píp.

Elduðum við súpu
í Atlavík,
brann brasið við,
samt við það átum
af sama diski,
höfðum skel fyrir skeið.

Dró ég yfir haus þér
á Dynjandisheiði
ljóta lopapeysu,
skýldi þá hið neðra
skrokki þínum
forljótt föðurland.

Blés ég þér upp vindsæng
í Vaglaskógi,
tróð töppum í göt,
háttaðir þú og snérir
hrygglengjunni
miskunnarlaus í mig.

Skorpna flatkökur,
franskbrauð myglar,
kasúldnar kjöt og egg,
en þvermóðskunni
í þínu hjarta
vinnur ekkert á.

Lokið er okkar
landshornaflakki,
ei var för til fjár,
kneyfað er koníak,
sopinn sénever
lapin spíralögg.