Kynning

Streymir að vitum blíðra blóma angan.
Blessaða hvíld. Hér ríkir þögnin ein.
Hljóðláta gestinn, göngumóðan svein,
kvöldgolan hlýja kyssir mjúkt á vangann.

Hingað var tíðum yrkisefna leitað.
Árangurslaust? Já, stundum, því er ver.
En jafnvel, hve rýr sem árangurinn er,
verður þó ekki viðleitninni neitað.

Og grátklökkt masið gildi ljóðsins hnekkir;
– gagnslaust að harma það, sem liðið er.
Þögull og stoltur framhjá ykkur fer
pármaður einn, sem enginn gjörla þekkir.

Hví tala eg svo til minnar fósturfoldar,
sem fær í ljoðum einhæf kynni af mér:
Víst skaltu móðir, vita hver eg er:
Eitt blómið, er óx út myrkri þinnar moldar.