Fífusund

. . .
Er hún amma sig lagði
ömmunni sinni hjá,
fátt var eins mjúkt og fífu-
koddi að sofna á

og beint mátti bágindi kalla
í búi undir veturinn
ef enginn var fífukveikur
í kotinu, drottinn minn!

Þegar flest sem lifði, undir fargi
fanna og skammdegis lá
það var ljósið hennar sem lýsti
landinu okkar þá.

Ógn er hún falleg fífan.