Svo fór um sjóferð þá

Ljóma bar á bláa dröfn,
bjart um mar og dranga.
Mínu fari eg hélt úr höfn,
hugðist snar til fanga.

Sigldi ég hátt í sólarátt.
Söng minn dátt ég þreytti.
Hug minn átti hafið blátt,
hitt ég fátt um skeytti.

Gáskaör um opinn sæ
undi ég för í gleði,
gleymdi vör og bernskubæ.
Brann mér fjör í geði.

Kanna vildi ég vona sjó
– vorið þyldi að bíða –
samt mér skildist, seinna þó
svipul mildin tíða.

Hljóð varð raust hins reifa manns,
rifnuðu traustar voðir,
þegar haustsins darradans
dæmdi í naustir gnoðir.

Auðnu þrotinn, uppgefinn
útþrá slotað lætur.
Ég hef brotið bátinn minn.
Bylgjan vota grætur.