Leikmær

Ég var skipreika orðin við ókunna strönd,
og örlögin léku mig grátt:
ég týnt hafði að sjálfsögðu sokkum og skóm,
og síðast ég lenti í ræningjaklóm,
sem dró mig heim, þegar hallaði að nátt.

Það var trúðskapur allt, það var leikur og list:
Þetta litfríða deyjandi kvöld,
þessi máni, sem skýjanna marvaða tróð,
þessi myrkvaði skógur, sem umhverfis stóð,
var allt málað á léreft, á tré og tjöld.

En leikarinn ungi, sem leiddi mig um
hinn laufskrýdda, suðræna dal
úr lituðum striga um leikhússins hvel, –
hann lék bara ræningjann allt of vel,
því huga mínum og hjarta hann stal.

Minn draumaheimur er allur enn
á eyjunni Tabúla-tá.
Ég kom þar aftur, en allt var breytt,
og engan kyssi ég framar svo heitt,
meðan hlæjandi þúsundir horfa á.