Á Jónsmessunótt

Er nætursólin grundir allar gyllir,
með gulli sínu læki barmafyllir,
og geymslu jarðar galdrar hafa rofið,
– þá get ég aldrei sofið.

Á slíkri nóttu vil eg heldur vaka,
mót vorsins dýrðargjöfum aleinn taka,
þá kemur gleðin eins og óvænt sending,
– eða vísuhending.

Þá grípur kvæðið dapran hug minn höndum,
og hendingarnar elta mig á röndum.
Þá verð eg líkt og allur annar maður
– ölvaður og glaður.

Hin bjarta nótt er full af fleygri kynngi
svo fáa skyldi undra, þótt eg syngi.
Mér birtist veröld hversdags-himni hærri
hörmum öllum fjærri.

Um hug minn lykur blessun bjartrar nætur.
Mín bragagleði á sér djúpar rætur.
– Í óði mínum oft má þekkja sporin
eftir blessuð vorin.