Eftirmáli við aðra próförk – Úr Skottinu á skugganum

Útvarp, Reykjavík!
(Ömurleg samhringing
með sauðarbjöllum.)
Hér er tilkynning:
„Hin fornhelga ljóðlist
er nú loksins dauð.“
Stein-dauð.
Requiescat.
Seint deyja sumir
og deyja þó.
Dauðinn er sem sé
eina yfirbót
þeirrar heimsku 
að hafa lifað.

Ári vorum við annars
allir saman heppnir,
sem bundum ekki trúss
við svo bráðfeiga konst.
Gráti nú ljóðskáldin,
góðskáldin, þjóðskáldin!
Við skulum hlæja:
Dillir dó og Dumma!
Eini sinni átti ég hest,
veistu hvað hann var:
Haltur á hægra fæti,
víxlaður á stalli,
staður á spretti, –
uxu engir vængir, –
einhver prettur  í kaupi.
Hér færðu hána,
herra Bragi.
Ekkert að þakka.
Allt í lagi.

Sæl er sú harpa,
sem ekki lét slá sig.
Sælli þeir svanir,
sem héldu sér saman á heiði.
Sælust þau kvæði,
sem enginn kunni að yrkja.
Ef þú hefur  hlustað eftir 
ómi þeirra kvæða,
elska muntu síðan
alla daga og nætur
söngvana þegjandi,
þögnina syngjandi,
ilminn af björkinni
sem enn er fræ í moldu,
skottið á skugganum
og friðarbogafótinn.
Þetta muntu elska
– eins og aftanskinið
og morgunbjarmann
af miðsvetrar sól,
sem aldrei kemur upp,
– alveg eins og skottið
og fráa, litla fótinn
á henni, sem í árdaga
henni, sem í tæka tíð
skauzt frá þér í skógi,
henni, einmitt henni,
– einni af þessum allt of fáu
forsjálu meyjum,
sem aldrei koma upp
um sig.