Húnaflói – kvæða- og vísnasafn
SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (1278)
Afmæliskvæði (11)
Ástarljóð (10)
Baráttukvæði (3)
barnagælur (1)
Biblíuljóð (3)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (1)
Daglegt amstur (8)
Eftirmæli (13)
Ferðavísur (3)
Formannavísur (1)
Fræðsluljóð (1)
Gamankvæði (18)
Háðkvæði (8)
Hátíðaljóð (2)
Heilræði (1)
Hestavísur (2)
Hindisvík (2)
Holtavörðuheiði (3)
Húnaþing (8)
Húnvetningar (7)
Hyllingarkvæði (4)
Jóðmæli (1)
Jólaljóð (3)
Kappakvæði (1)
Lífsspeki (2)
Ljóðabréf (6)
Náttúruljóð (48)
Oddi (1)
Rímur (1)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (2)
Skáldsþankar (44)
Strandir (2)
Söguljóð (11)
Söngvamál (1)
Tíðavísur (1)
Tregaljóð (4)
Þululjóð (1)
Ættjarðarkvæði (15)
Ævikvæði (2)
Viðm.ártal:≈ 1925
Skýringar
Heiti ljóðsins vantar, en er með hönd eiginkonu höfundar, Ingibjargar Stefánsdóttur ljósmóður á Gili og Blönduósi. Dóttir þeirra, Elísabet Þorsteinsdóttir, fann ljóðið í bréfum fjölskyldunnar í jan. 2015 og sendi vefsýslumanni.
Legg ég út í huldan heim, hugraun þungri kvalinn. Kveð ég nú með klökkum hreim kæra Blöndudalinn. Yfir hárri hamraþröng hvílir töfraljómi; þar sem Blanda þungan söng þylur dimmum rómi. Er ei von mig vanti dug, að vinna lífsins hildi, fyrst að meira en hálfan hug, heima eftir skildi. Örlög geta ein það dæmt, áður en hníg í valinn. Hvort ég eigi afturkvæmt, inn í gamla dalinn. Þorsteinn Jónsson -frá Eyvindarstöðum- |
