Trúnaðarmaðurinn

Árstíðum líkist ævi manns
öðru í heimi betur,
vorið með grös og vængjablak
viljann til dáða hvetur,
sumarið hlýtt og sólskinsbjart
sigurinn lofað getur,
harðleit bíða og hélugrá,
haustið og fimbulvetur.

Ungur þú lifðir æskuvor
úti við sæinn kalda,
brotnaði þar á bröttum vegg
brimið með löðurfalda.
Þrautseigju fólkið þurfti á
þarna hvað mest að halda,
skort og hættur að skylmast við,
skuld áttu því að gjalda.

Snemma á þinni vegferð var
verkalýðsáþján hrundið,
í félagshyggju og frelsisást
foringjavald þitt bundið.
Sæll varstu þegar sjálfur gast
samningaleiðir fundið,
niður í vasa neytandans
nirfilsins pyngju undið.

Margir af okkar muna best
manninn á seinni árum,
vopnaðan reisn og virðuleik,
vindli og gráum hárum,
íhugult bros og orðin snjöll
andlitið markað gárum,
höndin alltaf svo hlý og föst
að hugga og gera að sárum.