Afmæliskveðja til Jóhannesar Nordal íshússtjóra

Ég var að spyrja, en þagði þó
þegar ég leit á bæinn:
Hvað skepnu hóf úr sjó
heimurinn þennan daginn.

Alltaf kemur Christian minn
kóngur öðrum meiri
Dannebrog á daginn þinn
dingluðu aldrei fleiri.

Nú á ég víst að vegna hans
Víkin öll mig hæði.
Ég sá hér hvað heiður manns
hangir á mjóum þræði.

Til að sleppa hægast hjá
háði Víkurflóna
spurði ég einhvern sem ég sá
sauðmeinleysis dóna.

Maðurinn opnar munninn sinn
millum grárra hára:
„Það er hann Nordal, nafni minn
nú er hann 60 ára.“

Maðurinn fékk að merkja það
ég muni ekki öllu trúa
og varla fer hann fyrst í stað
framan í mig að ljúga.

Það mun líkjast þínum sið
að þola dónum minna
en auka tugum ára við
aldur vina þinna.

Sá hefði fengið falleg svör
úr frúa hópi og meyja:
„Það er í Nordal þrítugt fjör“
það hef ég heyrt þær segja.

Hvað þín hlýja fjörgað fær
fæstir myndu trúa
eins og þú þó oftast nær
átt við kalt að búa.

Það er kostur þar sem frýs
þar eru færri linir
og þeir sem geymdir eru í ís
úldna seinna en hinir.

Þó í köflum kæmi rýrt
ket frá drengjum þínum
þá var bros þitt bjart og hýrt
og bætti úr kaupum mínum.

Fyrir þitt tóbak, fjör og yl
fyrir steikur þínar
hugsa ég einhver hlusti til
og heyri bænir mínar.

Vanti þig aldrei, vinur, neitt
sem vill og þarfnast maginn
meðan eitthvað ungt og feitt
er hér falt um bæinn.

Enginn vona ég varni þér
að velja af keti sínu
það sem hent og hollast er
holdi og fjöri þínu.

Hér er enginn yngri en þú
af því varð ég glaður
að sem flestir flagga nú
fjörugi þarfamaður.

Holdsins fjör og heimsins lyst
hjá þér lengi vaki
en þegar þú hefur hana misst
hamsana Drottinn taki. Þinn Þ.E.

Postskrift:
Ætlarðu að muna eftir mér
einhvern tíma, kæri
ef að ganga af hjá þér
ung og falleg læri. Þinn sami Þ.E.