Sveinn skáld Hannesson frá Elivogum. Minning.

Þegar lúinn muna minn
myrkurbúið svekkti,
ef var knúinn óður þinn,
arnar-súginn þekkti.

Fyrst þú hleyptir Heljarslóð
hauður dáins valla,
maklegt er ég lítið ljóð
láti til þín falla.

Ekki skal ég erfa það,
óðar fyrr á þingi
þó að reiddir bæsingsblað
bróður hagyrðingi.

Löngum bar þitt lífsins tafl
lága stöðu á borði,
þó að ekki þryti afl
þínu haga orði.

Glögg voru þín gáfnamót,
giftan hál á vegi,
þeim er oftar þungt um fót,
sem þrammar snjóa vegi.

Oft er það, að örlög duld
óhöppunum valda,
þó mun enginn þurfa skuld
þinna vegna’ að gjalda.

Þó þeir eigi vonarvor,
verður sleipt í halla
þeim, sem klífa klakaspor
kletta meginfjalla.

Lífs í erjum úti hér
oft á gatnamótum
hefir eflaust ungum þér
orðið kalt á fótum

Þekktir ekki’ að hopa heim
hörðum undan vindum,
þú varst alltaf ein af þeim
útilegukindum.

Áttir hvassa yfirsýn,
aftur misjöfn launin, –
hnitmiðuðu höggin þín
hittu rétt á kaunin.

Kalt þá norna kyljan svall,
hvesstur sinnishótin,
sóknarreifur, svarasnjall
sóttir leiðarmótin.

Þegar mín er þrotin dvöl,
þennan geng ég veginn,
svo við drekkum sónaröl
saman hinumegin.
     ––
Geymast lengi gullin hans,
gróður í andans haga,
Elivoga útlagans,
eins af sonum Braga.