Svarfaðardalur

Svarfaðardalur kæri ég kveðju sendi þér.
Til kunningja og vina allra heima.
Og aftan svalinn blíður flytur bestu ósk frá mér,
að blessun megi ávallt til þín streyma.

Og ef ég væri fleygur ég flygi heim til þín.
Í fjallaskjólið, gróðurinn og kliðinn.
Að hvíla þér við hjarta er heitust óskin mín
og hljóta þannig lengi þráðan friðinn.

Er milda og hlýja vorgolan um vanga mína fer,
mín vöknar brá og tárin niður streyma
en huggast við að einhverntíma auðnist aftur mér,
á eigin fótum standa í dalnum heima.

Er sólin gyllir skautið þitt, fagra fósturjörð,
ég fyllist djúpri þrá að líta dalinn.
Við sára löngun berst ég, sú barátta er hörð,
ég er bundinn fast, en hugur minn er kvalinn.

Þótt einmana ég reiki um heimsins hála stig,
þótt hárið gráni og andinn verði svalur.
Í gegnum allar raunir ég elska einan þig,
um alla tíma kæri Svarfaðardalur.

En af því að ég ann þér svo undarlega heitt,
ég ætla margt til heiðurs þér að vinna.
En verst er að kraftar mínir vega ekki neitt
á vogarskálum Svarfdælinga minna.