Bæjavísur í Tjarnarsókn 1832

Mönduls dragnar fokku fyl
fram úr þagnar hreysi,
út á sagnar hægan hyl
þó hafi ei gagn af ímu byl.

Bú við þreytir Þorleifur
þægur á Steindyrum
geðs um vegi góðsamur
geira sveigir aldraður.

Fúlu svakki frásneyddur
fólki góðviljaður.
Gistir Bakka Guðmundur
geymir stakka hæglyndur.

Búsins gáir gamli Jón
Garðs á horni syðra.
Mætum náir mannorðstón
marga sá oft gjörir bón.

Hans þar kundur heiti ber
Hárs á sprundu sama.
Geðs í lundi gætinn er
gagnlega stundar búsþurftir.

Arinbjörn stunda iðnir kann
Ytra Garðs í horni.
Lýir mund við hampinn hann
hýr í lundu karlskepnan.

Þar búandi annar er
Arngrímur að nafni.
Verkin handa gætinn grér
gerir vanda, svo sem ber.

Þiggur næði Þorlákur
þar á Grundu lengi,
hygginn ræður hæglyndur
hann um svæði er velkynntur.

Í Brekku vandar búskapinn
bóndinn Jón af prýði,
verkahraður sérhvert sinn,
sómamaður velmetinn.

Náir búa nýtt sem kann
njótur hnúa jaka,
á lóð Jarðbrúar Björn með sann
best af trú það stundar hann.

Burt ei manar mætan frið
Margrét í Gullbringu,
geymir vana góðlyndið
gott um hana talar lið.

Mannskapsfjöri með gæddur
málmabör og seigur
ýtir knör fram óhræddur
á Ingvörum Guðmundur.

Yrkir grundu Ólafur
uppi í Bakkagerði,
korða lundur kappsamur
kannski stundum mislyndur.

Unnar skara yggur sést,
Ytra Jón í Holti,
iðinn sparar eigi mest,
oft sá marar reyðarhest.

Manna í röðum sómir sér
Syðra Jón í Holti,
geðs á tröðum glaðvær er,
greinafróður þaðan fer.