Björn frá Hóli

Þrútið er brjós af böli og ekka
bylgjurnar mjög á herðum dynja.
Fjandsamlegar mjer flötum skella
fólskar á svipinn harmanornir.
Vonirnar allar grafnar, gleymdar.
Genginn til þurrðar andans máttur.
Alt mitt ráð er á hverfanda hveli
kallar mig feigð í arma sína.

Karlægur andi í kvíðans fjötrum
kann ekki flug um bjartari leiðir.
En í suðrinu mót úr sorgardjúpi
í sólarátt hann dirfist að líta.
Þar ræsir himna til róms hefir skipað
rekknum dána, sem vel hefur barist.
Og strikbeint gekk móti stormi og jeli
og stefnunni hjelt í friðar hafnir.

Jeg fer ekki að telja afrek unnin,
jeg ætla´ að þau muni flestir þekkja.
Er með þjer á veginum ganga gjörðu
úr götunni sáu þig steinum velta.
Vil þess aðeins að verðugu geta
viljinn var stál og kraftur rammur.
Tygjaður andinn trú og þreki
tálmanir engar hræðast kunni.

Kalla jeg nú úr kófi nauða
kveðjuna hinstu, lágt þó ómi.
Hafðu þökk fyrir stríð og stritið
og starfið í þarfir landsins barna.
Lýsi þitt dæmi lengi um aldir,
leiðina oss fram til dáða vísi.
Göngumóðan og glímuþreyttan
gleðji og næri þig heilagur máttur.

Þó vil jeg ekki´á Óðin heita
en að þjer jeg sný mjer himnafaðir.
Krýndu mig sigri´ eins og sofnaða halinn,
að sjái jeg brún af frelsisdegi.
Fáðu mjer vopn að fái jeg barist
með fylking þinni und ljóssins merki.
Því ekki get jeg þó verjulaus varist
voðans helsáru spjótalögum.