Á Vífilstöðum

Þeir höldar er áður byggðu hjer ból
og buðu gestum til stofu.
Og ylhýra´ og vermandi sáu hjer sól
og svipdökka skammdegis vofu.
Þeir liggja nú geymdir í grafardjúpi
og gleymskunnar sveipaðir hjúpi.

Hjer fæddust og studd voru maður og mær
af móður og föðurarmi.
Hjer ólgaði gleði- og sorgarsær
í svanna og drengja barmi.
Hjer reyndu þau fyrst sínar skyldur að skilja
og skaparins algóða vilja.

Og hjer hefur ásthlý unnustans hönd
um ungmeyjar strokið vanga.
Og við þeim brostu hjer vonalönd
um vorsólardaga langa.
Hér lærðu þau hvors annars byrði að bera
og bjargvættur hvort öðru að vera.

Og reist var hjer bú og reynt á þrek
við hinn ramma, íslenska vetur.
Og rekin í útlegð barnabrek
en búhyggju ætlað setur.
Beitt var hjer margoft dugnaði og dáðum
djarfleik og lángæfum ráðum.

Og hjer hefur eflaust drepið á dyr
hann dauði, sem ógnir vekur.
Að ástæðum geigvænn ekki spyr
og aldrei við mútum tekur.
En Guð einn hann þekkir og taldi þá tárin
tregann og saknaðarárin.

En nú viltu spyrja vinur kær
hver veitti þér fróðleik slíkan?
Hvort hitti þig nokkur gumi í gær
og gerði þig sagnarríkan?
Vallgrónar rústir mjer söguna sögðu
á sannleikans máli - og þögðu.