Fiskimenn

Út á hafsins öldum
nú allir hraða sér,
fengsæla að ströndum
fiskimenn þar ber.
Auðlegð heim af hafi
hafsins dýra sjóð,
landsins orkugjafi
ég yrki til þín ljóð.

Allir fegnir viljum við
feng úr þínum sjóð,
létt þú bátnum vaggar,
þeir setja fram sín bjóð.
Kannski blessast ferðin
við farminn flytjum heim,
um bátinn fiska mergðin
með slor og seltu keim.

Stundum er það rúllan,
sem rennir færi í sjó
svo dregið er upp aftur
af fiskum er þar nóg.
En stundum önglar auðir
þá angur grípur hug,
eru allir fiskar dauðir
við vísum því á bug.

Og stundum eru það netin
með kost og kynlegt bað.
Þeir lóðningu þar fundu
það er bezt að gá vel að.
Það gæti verið torfa
við netið drögum nær,
nú spenntir allir horfa
hve mikið sérhver fær.

Þar sporðaköst og læti
á fiskum glitrar sjór,
sem hugann fyllir kæti
nú dugar ekkert slór.
Á dekkið skal hann drífa
í lestina hann fer
og síðar bátinn þrífa
hann mikið heim nú ber.

Því eftir puð og amstur
er lagt af stað í land,
því heim til kvenna og barna
þá dregur kærleiks band.
En stundum ólgar Ægir
og yglir hvassa brún,
hann báta þvær og fægir
og rís við siglu og hún.

Loks bátar leggja að landi
við bryggju stóra og smá,
þar hífaður upp fiskur
og settur bíla á.
Þá er sú ferð á enda
en önnur kemur senn
því þeir sem sjóinn stunda
þeir eru fiskimenn.