SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (334)
Afmæliskvæði (25)
Ástarljóð (4)
Baráttukvæði (1)
Bæjavísur (6)
Bænir og vers (5)
Daglegt amstur (21)
Eftirmæli (2)
Ellikvæði (2)
Formannavísur (4)
Gamankvæði (24)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (5)
Heimsádeilur (2)
Helgikvæði (1)
Hyllingarkvæði (29)
Jólaljóð (20)
Lífsspeki (14)
Ljóðabréf (10)
Náttúruljóð (49)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (1)
Skáldsþankar (55)
Særingar (1)
Tíðavísur (17)
Tregaljóð (8)
Vögguljóð (1)
Þululjóð (6)
Ættjarðarkvæði (9)
Ævikvæði (1)
Á heimleiðFyrsta ljóðlína:Heim í fjörðinn, heim í dalinn
Höfundur:Birna Guðrún Friðriksdóttir
Heimild:HérSvarf 2013-2014. Viðm.ártal:≈ 1975
Heim í fjörðinn, heim í dalinn
hugur leitar marga stund, þar var æskueldur falinn ævistarfið lagt í mund. Nú er sól við hafsbrún hnigin horfin yst við sjónarrönd, við rökkurkomu roðna skýin, rennum norður Árskógsströnd. Vestur yfir Hálsinn höldum hljótt er kvöld og djúp er ró, langt að jökuls ljósu földum lyngið skreytir hæð og mó. Standa háir klettakambar kirfilega um dalinn vörð, fram að Múla nyrstu nöfum norðan til við Eyjafjörð. Birtast fjöll í blárri móðu bæir standa í hlíðarrót. Hér sem garpar götur tróðu glaðir héldu störfum mót. Reistu býli, ruddu vegi, ræktuðu móa og holtabörð. Bóndans hönd á björtum degi báti renndi út á fjörð. Færðu jafnan fisk að landi fæddu margan svangan þegn, einatt viljinn óþrjótandi til orku færður stormum gegn. Gott ef augun entist skíma og eitthvað sást um vík og land, því áhætta var oft að stíma inn á Böggvistaðasand. Hvergi var þá ljós að lýsa til lendingar í svartabyl, hrakta mátti húsum hýsa er höfðu litla birtu og yl. Ýmsir máttu þrautir þola og þrengingar að feigðarhyl, ekki þýddi að þrefa og vola það var ekkert betra til. Oft var smalans erfið ganga upp um hlíð og fjalladal, fótasár með föla vanga, flíkur slitnar, léttan mal. Úr dýraríki matur mestur mönnum fleytti sérhvern dag, var heimafenginn baggi bestur búendanna létti hag. Milli byggða löng var leiðin er lá um þessi fjallaskörð, þá var Heljardalsins heiðin með hestalest að þjóðbraut gjörð. En víst munu þessir tröllatindar töfra sérhvern ferðalang, meðan blása um veröld vindar og vor hefur lengstan sólargang. Nú er annar aldarháttur allt hefur breyst með lífsins starf. Nú er ekki mannsins máttur það mesta sem á treysta þarf. Heldur vit og viljastyrkur, vélarafl á tækniöld. Enginn sultur, ekkert myrkur, allsnægt hefur tekið völd. Meðan á að ósi fellur alstirnt brosir heiminhvel, foss í klettagljúfri gellur, geislar sól um laut og mel. Verndi sérhvert bændabýli og byggðina við sjávarströnd, hér öllu lífi af ástúð skýli alvalds mikla föðurhönd. |