Lindin

Hátt í fögru fjalli
fæddist þú og lifir,
líður létt af stalli
lyng og mosa yfir.
Mörgum svölun sendir
sára þyrstum manni,
okkur alla hendir
að elska þig með sanni.

Heima brunnar bíða
bannfærðir af öllum,
en lindin fékk að líða
lífsglöð upp í fjöllum.
Ímynd alls hins hreina
ætíð kát í spori,
ljóðar létt við steina
lauguð sól og vori.

Þeir sem götu greiða
gegna boði og kalli,
vildu láta leiða
lindarvatn úr fjalli.
Fyrst skal fræga róma
þó fengju ei heiðursmerki,
er sýndu þannig sóma
sinni byggð í verki

Þá var hafizt handa
hakað, stungið, mokað,
tenging bræðrabanda
bjargi hefur þokað.
Glaður vildir vinna,
vökna í fót og mæðast.
Lífsæð þín og þinna
þarna var að fæðast.

Fannstu ei fögnuð skína
fyrsta heiðursdaginn,
er leið um leiðslu þína
lindarvatn í bæinn.
Að grípa um gyllta krana
og geta látið streyma,
loks má lofa hana
lind sem nú er heima.

Glerárþorp mun geyma
glaða minning þína,
meðan húsfrúr heima
hita könnu sína.
Saman hér við setu
sjálfsagt er að kætast,
þökk er þeim sem létu
þessa drauma rætast.

Í Hlíðarfaðmi fríðum
fram og upp til dala,
reifuð rörum víðum
rennur lindin svala.
Óskum öll af hjarta
að okkur viljir næra.
Framtíð fagra og bjarta
fjallalindin tæra.