Gamall maður

Gengur um strætið
gamall maður
lotinn í herðum
hærugrár.
Þungur í spori
þreytulegur
vinnulúinn
vinafár.

Dag eftir dag
í daufri skímu
götuljóssins
gengur hann einn
aftur og fram
um auðan veginn
saknaðartár hans
sér ekki neinn.

Hann flutti úr dalnum
í fjallanna skjóli
út að sænum
í ys og glaum.
Rætur hans stóðu
í ræktaðri jörðu
þar fann hann rætast
sinn fegursta draum.

Hann var gamall bóndi
gróinn í starfi
hann gerði kotið
að gróðrrein.
Hann þráði að ganga
með gras undir fótum
en ekki götunnar
gráa stein.

Öll sín verk
vann hann í hljóði
vetur, sumar,
vor og haust.
Hann plægði og sáði
og sveitin átti
hug hans og hjarta
svo heit og traust.

Árin liðu
ellin beygði
hans stælta bak
og sterku hönd
en enginn vildi
eftir hans daga
erja hin grýttu
gróðurlönd.

Hann flutti burtu
úr fjallanna skjóli
í bæjarins glaum
og göturyk.
Þar gat hann ekki
glaðst yfir neinu,
né unnið til nytja
nokkurt vik.

Hann gengur um strætið
gamall og lotinn
og golan ýfir
hans gráu hár.
Hugurinn leitar
heim í dalinn
hníga af augum
harmatár. -