Dillan

Einn dag varð ég dilla
svo dúnmjúk á þúfu.
Mjög lystfeng og lífsglöð
þar lá ég á grúfu.
Og flugurnar flugu
í fang mér svo glaðar
og undir mér ormur
í allsnægtum baðar

Og dag eftir dag var
hér dynjandi kæti
og flugunum fannst ég
hreint fyrirtaks æti.
Þá gisti sól geiminn
með gullhlað um enni
og kringlótta kjamma,
-ég keimlík var henni.

Ég lifði og lék mér,
-sá leikur fékk enda.
Þá hæst glymja hlátrar
er hættan að lenda.
Að enduðum ágúst
mig ófrjálsri hendi
tók kerling sem kom hér,
sú kerling mér brenndi

Og flugurnar flugu
sem fis út í geiminn,
í mórauða moldu
skreið maðkurinn gleymin.
En þúfan mín þekka
í þelanum sefur.
Hún kringlóttan kalblett
á kollinum hefur.