Kvæðið um Kjarnann

Það sé ég að enn ertu kominn hér kunningjatetur.
Jú, kuflinn þinn græna með taðkvörn í skeifu ég þekki.
Á umbúðir þínar ég horfi og hroll að mér setur.
Ég held að þitt lævísa innræti framar ei blekki.

Því flötin, sem áður var græn, stendur nakin sem nárinn,
það nístir í súrmettan jarðveginn bletti og skalla.
Og það væri rafheilavinna að telja þau tárin,
sem túnræktarmaðurinn lætur í kalsvörðinn falla.

Úr dreifaragarminum rýkur þú ávalt sem aska,
sem eiturgosmökkur þú fýkur um ásjónu mína.
Og tímunum saman er ég að bisa og braska
við bölvaða helvítis andskotans kögglana þína.

Sé golan af hafi með raka, þó rigni hér ekki,
þú rennur í mauk eins og sykur í tebolla heitum.
- Já, kunningi gamli, ég verra en þig ekkert þekki
og þaðan af síður neitt skaðlegra efni ég veit um.

Þú hefur ei batnað, en hækkar þó stöðugt í verði,
svo hundruðin þúsunda kostar á túnið að bera.
Ég veit ekki náið, hver svona úr garði þig gerði,
en görótt og mislynd samt hlýtur þín ættkvísl að vera.

Ef værir þú dauður, ég skyldi með gleði þig grafa,
og græða svo arfa til minja á dysinni þinni.
Og feðurna þína og ömmurnar þínar og afa
ennfremur vil ég leggja þar hinsta sinni.