SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (113)
BolabragurFyrsta ljóðlína:Kolsholtsfeðgar alikálf í eldi
Höfundur:Sigurður Guðmundsson Súluholti
Heimild:Handrit höfundar.. Viðm.ártal:≈ 1975
Kolsholtsfeðgar alikálf í eldi
áttu og dáðust að á hverju kveldi. Birti yfir beggja svip ef bar á tungu þennann grip. Með beljunum í beitivelli ganga boli skyldi sumardaga langa. Ekki vild’ann una þar til rétta ætlaði sér betri hlut en þetta. Útþráin í brjósti bjó, bolann seiddi, teymdi, dró. Á sólmánuði setti hann upp stýri og sentist burt í leit að ævintýri. Búnir voru í Bæjarhrepp að þol’ann bölvandi í túnum Kolsholtsbolann. Girðingar í slitrur sleit slyngur líkt og fjallageit. Mönnum þótt’ann meinlegasti gripur makalaus og halarófulipur. Klögumálin komu í pósti og síma að Kolsholti um þennann sumartíma. Nautið ærðist allsstaðar ekki nokkur furða var hreppstjórinn þótt hleypti ygglibrúnum og heimtaði það burt úr sínum túnum. Ekki dugðu hundar eða hestar og hendur urðu lítt á gripnum festar. Til átaka við óbermið æddi á jeppa valið lið. Kæmi nærri haus og halarófan heldur betur klæjaði í lófann. Líkt og elding yfir túnið bar hann eina ráðið fannst þeim vera að snar’ann. Æstir klifruðu upp á „húdd“ eins og þeir í „Hollývúdd“. Á ofsahraða óku svo um velli og ætluðu að ná’onum í hvelli. Tuddinn hljóp og sinnti engum sveigjum, en Siggi ók í mörgum kröppum beygjum. Í hamagangi hæstum þá hlutu þeir að rekast á. Svo aldrei framar gengi þeim úr greipum, greyið bundu afar sterkum reipum. Þrjótinn sendu þeir í banaklefa þetta kunnu ekki að fyrirgefa. Nú er lokið þessum leik lífið tapað, orðið steik nautið frítt á borgalýðsins borði, byggðaprýðin veislumatarforði. Athugagreinar
Boli slapp frá vesturbæjarfeðgum í Kolsholti, Guðjóni og Sigurði Gíslasyni.
|