Dæmi: Til Þuríðar Sveinbjarnardóttur
„Hjarta mitt titrar, það harmurinn sker,
horfinn er ástkæri sonurinn mér,
sá sem til unaðs mér alfaðir gaf
eilífu miskunnar gnægðinni af,

liggur í kistunni liðinn.“

2. „Sá eg hinn fegursta blikna, sem blað
á blómstilk, sem frosta er snortinn af nað,
bað eg minn drottin að frelsa hans fjör,
en flúið er lífið af nábleikri vör

nú sem að kyssi eg kalda.“

3. Móðir! sem þannig nú syrgir þinn son,
soninn hinn fríða og ættmanna von,
láttu ei harminn svo hjarta þitt þjá,
að hryggðar úr dimmunni megir ei sjá

huggandi himinljós tindra.

4. Minnst þess að eldheita brjóstið sem bar
barnið hið syndlausa, einnig það var
bitrasta harmanna sverðinu sært,
sama því hlutskipti veri þér kært

sem guðsmóðir þjáð varð að þola.

5. Í brjóstinu sonar þíns skína réð skær
skynsemis neistinn svo fagur og tær,
þú vildir hann yxi með aldri og tíð, –
er hann þá slokkinn við helfarar stríð?

Nei, hann í ljósheimi lifir.

6. Nú er hinn ungi við uppsprettu þá,
allar sem spekinnar lindirnar frá
streyma um alheim, en eilífða tjald
frá augum hans tekið, svo litmynda spjald

heilagra hugmynda skoðar.

7. Gott er að eiga sér ágætan nið,
atgjörvi gæddan og prúðmenna sið,
þó er hann maður, og sælli er sú
sem að það hlotnast að vera, sem þú,

móðir að ástkærum engli.

8. Og þegar húmar um haga og fjöll,
en himnanna smáblysin kveikt eru öll
á ljósskýi engillinn líður, og sér
landið hið flata, og blíðlega tér:

„móðir, þú mátt ekki gráta!“

Jón Thoroddsen